Духтари ҷавон розӣ шуд, ки бо ҷуфти баркамол дӯстӣ кунад - ва дар асл ҳама хушбахт буданд! Барои духтари ҷавон ин як роҳи истироҳат ва ба даст овардани таҷриба буд, барои ҷуфти баркамол ин як варианти диверсификатсияи ҳаёти ҷинсии онҳо бидуни рафтан ба чап буд!
Ба ҳар ҳол, ҷуфти ошиқ воқеан ҳам алоқаи ҷинсии нозук дорад ва шумо онро аз онҳо дур карда наметавонед, ишқро аз дур эҳсос мекунед ва ҳатто дар навор ҳам онро ба таври комил нишон медиҳад, ҳарчанд бо чунин як шеваи зишт. Наворбардорӣ он аъло аст, бачаҳо бо сифати баланд бозӣ мекунанд, маълум аст, ки онҳо то ҳадди имкон кӯшиш мекунанд, фарёд мекунанд, нола мекунанд, ин ҳама аз они онҳост, ба ман хеле писанд омад, ки чӣ гуна ҳама чизро дар ин ҷо фикр карда, бо завқ тамошо карданд.
Та ба чои бача гунох мебуд, ки сарсону саргардон шуда аз мансаби расми суистифода накунад, хусусан хари дустдоштааш оташ гирифт...